Rinia Sipas Islamit !

Ndjenja e përgjegjësisë

Detyra e parë e të riut musliman është që të ndiejë përgjegjësi, që ta dijë se do të jetë përgjegjës para All-llahut për këtë periudhë vitale dhe mjaft të rëndësishme të jetës së vet, dhe se All-llahu do ta pyesë atë Ditën e gjykimit “për jetën e tij si e ka kaluar dhe rininë e tij ku e ka harxhuar.” Andaj, ai duhet që të përgatisë përgjigje për këtë pyetje të rëndësishme, si i kaloi vitet e jetës së tij, ku e humbi këtë kohë, kohën e fuqisë dhe vitalitetit të bujshëm. I riu, patjetër, duhet t’i ketë parasysh këto gjëra dhe të ndjehet përgjegjës. Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, një ditë prej ditëve, e këshilloi një të ri dhe i tha: “Shfrytëzoi pesë gjëra, para se të vijnë pesë tjera: shfrytëzoe rininë tënde para pleqërisë, shëndetin para sëmundjes, pasurinë para varfërisë, kohën e lirë para se të preokupohesh me probleme dhe jetën para vdekjes”. Nga kjo shihet se gjëja e parë për të cilën e porositi Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem atë djalosh, ishte që ta shfrytëzojë rininë para pleqërisë. Kjo pra është përgjegjësia e parë, detyra e parë. Mosha rinore nuk është moshë e zbavitjes dhe lojës, por e drejtë e njeriut është të zbavitet dhe të luajë, në suaza të së lejuarës, e poashtu ai ka të drejtë edhe të dëfrehet, por assesi nuk ka të drejtë ta kalon rininë e tij në punë të kota dhe zbrazëti, e këtë ta arsyetojë me tezën se rinia është një shkëndi e tërbimit. Jo, assesi… Rinia është mosha e produktivitetit dhe kontributit. Kjo pra është detyra e parë.



Mburrja me Islamin

Detyra e dytë e të riut musliman është, që të mburret me këtë fe, Islamin, të besojë thellë në përkryeshmërinë e tij, dhe se All-llahu i madhërishëm e dekoroi me zbritjen e librit më të çmuar dhe dërgimin e Pejgamberit më të dalluar, dhe me legjislacionin më të mirë që u aprovua; le të ndjehet krenar se është musliman, siç ishin muslimanët e parë.

Një njeri i devotshëm iu drejtua Zotit me këto fjalë:

Ajo që ma ngriti vlerën dhe më lartësoi

Dhe më bëri gati me këmbët e mia ta shkel gjithësinë

Është përfshirja ime në fjalën Tënde: O robët e Mi

Dhe që mua Ahmedin (Muhammedin) Pejgamber ma dërgove

Kurse një tjetër thoshte:

Babai im është Islami, nuk ka baba tjetër pos tij

E ata krenoheshin me Kajsin dhe Temimin

Kur e pyetën Selman el-Farisijun: “I biri i kujt je ti?”, pyetësi me këtë pyetje sikur donte t’i thotë se ai nuk ishte prej ndonjë fisi arab, ndërkaq Selmani mund t’i thoshte: “Unë jam Persian. Unë jam nga Persia. Unë jam nip i Kisrasë”, mirëpo kur iu tha atij: “Bir i kujt je ti (prej nga je me prejardhje)?”, tha: “Unë jam bir i Islamit”.

Ne duhet të mburremi me Islamin tonë. All-llahu me këtë Islam na bëri popull më i vlefshëm i nxjerrë ndër njerëzit; na bëri popull mesatar, që të jemi dëshmitar për njerëzit, ndërkaq dëshmitar për ne të jetë Pejgamberi i All-llahut, gjegjësisht e morëm gradën e mësuesit të mbarë njerëzimit, që të jemi dëshmitarë për ta. Ne jemi arsimtarë të njerëzimit, e tërë njerëzia ka nevojë për ne. Po, është fakt se njeriu në civilizimin perëndimor arriti të ngjitet në qiell, sikur shpezët, dhe të zhytet në detëra, sikur peshqit, mirëpo ai nuk arriti të ecë mbi tokë si njeri, nuk mundi të formojë qëndrim konstruktiv ndaj vetvetes, Zotit dhe njerëzve tjerë. Civilizimi perëndimor falimentoi me dy komponentet e saj: hipermaterializmin dhe hiperliberalizmin, andaj ata lëngojnë nga zbrazëtia e besimit, kolapsi shpirtëror, çrregullimi familjar, deformimi moral, rënia shoqërore. Ky civilizim nuk e bëri njeriun të lumtur. Njeriu arriti të ngjitet deri në hënë, por nuk arriti ta bëjë të lumtur veten mbi sipërfaqen e Tokës. Njerëzit kanë nevojë për një platformë të re, platformë e cila do t’ua japë besimin, por nuk do t’ua rrëmbejë shkencën, do t’ua japë ahiretin, por nuk do t’ua çrrënjosë dunjanë, do t’ua japë konceptin e adhurimit (ibadetit), por nuk do t’i privojë nga të mirat e kësaj jete, ata kanë nevojë për një platformë të balancuar, kurse këtë platformë e kemi ne muslimanët, andaj duhet të kemi konsideratë ndaj saj dhe ta njohim vlerën e vetes tonë, kurse i pari që është i thirrur ta bëjë këtë është i riu. Dhe kjo është detyra e dytë.



Përvetësimi i kuptimit të Islamit

Detyra e tretë është: Rinia e ka për obligim ta përvetësojë të kuptuarit e Islamit, ta përvetësojë domethënien e kësaj feje “Kujt ia don All-llahu të mirën, e udhëzon (ia mëson) në fe”. Nuk mjafton që rinia vetëm të mburret me Islamin, dhe të thonë “Ne jemi muslimanë, ne jemi populli më i dalluar, ne jemi populli mesatar”, pa mos e kuptuar fenë me të cilën mburret. Rini! Ti patjetër duhet të mundohesh maksimalisht që ta njohësh këtë fe në esencë. Kjo, ngase muslimanët jetojnë në kohë kur ua kanë njollosur fenë dhe ua kanë pështjellur atë, sikur që veshet guna mbrapsht, siç theksoi hazreti Aliu r.a.

Islami është fe univerzale (gjithpërfshirëse). Ai i përfshinë çështjet e kësaj bote dhe të botës së ardhshme, të drejtat dhe obligimet, fenë dhe politikën, ekonominë dhe shoqërinë; u shpall për individin, familjen, shoqërinë, pushtetin, marrëdhëniet ndërkombëtare. Islami është fe e cila e përfshinë njeriun bile edhe para se të lindet, deri sa është embrion në barkun e nënës, po bile edhe pasi të vdesë ekzistojnë rregulla përkitazi me xhenazen (kufomën). Islami, pra, është misioni i njeriut në të gjitha periudhat e jetës së tij dhe në të gjitha sferat e jetës së tij. Ne patjetër duhet ta kuptojmë Islamin me këtë gjithpërfshishmëri dhe me këtë konceptim. Ne kemi nevojë ta kuptojmë Islamin. Është begati e All-llahut që bibliotekat islame janë përplot me libra që e shtjellojnë dhe prezentojnë Islamin, por me rëndësi është që t’ia qëllosh zgjedhjes së librit të cilin do ta lexosh. Çdo gjë që ekspozohet në tregun e librit nuk lexohet, ngase në tregjet e tilla ka shumë libra të zbrazët të cilët nuk kanë asgjë përveç bukurisë së kopertinave, andaj duhet të jesh i kujdesshëm në zgjedhje, të konsulltosh dijetarë të shquar në këtë lëmi. Një njeri i urtë ka thënë: “Më thuaj çka lexon, të të them se kush je.” Ti patjetër ta përvetësosh të kuptuarit e Islamit, nëse dëshiron që All-llahu të ta dojë të mirën; mësoe fenë tënde përmes leximit, dëgjimit të kasetave, prezentimit në tubimet e dijetarëve. Mirëpo, duhet të bësh dallim mes asaj që dëgjohet, asaj që duhet të dëgjohet dhe asaj që nuk duhet të dëgjohet, asaj që mund të lexohet dhe asaj që nuk duhet të lexohet. Kjo pra është detyra e tretë: ta përvetësosh kuptimin e Islamit, ta përvetësosh njohjen e kësaj feje me qëllim që të keshë dijeni për të, ta njohësh si duhet Zotin tënd dhe besimin tënd. Për këtë edhe të parët (selefi) thonin: “Adhurimi pa dituri ma tepër prish se sa ndreq.” Ibadeti nuk mund të kryhet si duhet pa dituri, përndryshe si do të dallohet ajo që është normative nga ajo që nuk është, ajo që është në përputhje me sunnetin nga ajo që nuk është, si njihet hallalli prej haramit, e vërteta prej të pavërtetës. E tërë kjo kërkon dituri, andaj ne patjetër duhet ta përvetësojmë të kuptuarit për All-llahun dhe Pejgamberin e Tij. Kjo pra është detyra e tretë